معلم وارد کلاس شد،
چشمش به نوشته ی روی تخته افتاد:

‌ 

اگر چهره شهیدی را قاب و بنر و عکس پروفایل کردیم

اگر برای شهیدی صدها شعر و کتاب و مطلب منتشر کردیم

اگر به دنبال عطر گلاب قبر شهیدی ، قطعه به قطعه جستجو کردیم

اگر دور قبر شهیدی را حسابی شلوغ کردیم و برایش گل ریختیم 

اگر پست غمناک فراق و دوری و دلتنگی و توصیف چشم و ابروی شهیدی گذاشتیم

یادمان نرود . 
یادمان نرود . 
یادمان نرود . 

آن قبر غریب با چهره معمولی فلان روستا یا محله دور افتاده هم متعلق به شهیدی است
که بجز مادر و پدرش زائری نداشته و هیچکس از او یادی نکرده و برایش شعری نسروده و پست عاشقانه نگذاشته و وصیت نامه اش را نخوانده و.

شهدا حلالمان کنید که
بی اعتنا از کنار مزارتان گذشتیم
یکبار هم کنار مزارتان زانو نزدیم
عکستان را، وصیت نامه تان را منتشر نکردیم
فقط چون معروف نبودید
چهره تان دل ربایی نکرد
و.
ما بین شما هم فرق گذاشتیم، درحالیکه
شما برای همه ما معرفت و مرام گذاشتید